Stage - week 1

Hoi allemaal,

Zoals ik al eerder heb gezegd loop ik stage bij de SAEP. De volledige naam van de organisatie is South African education and environment project. Het is een non-profitorganisatie, en daarom zijn we volledig afhankelijk van donaties en fundraising. Er wordt voornamelijk gewerkt met kinderen van 0-5 jaar (ECD project) en kinderen van na de basisschool. Het is vooral gericht op educatie. De kinderen in school krijgen en houden en de jongeren helpen met mogelijkheden voor universiteiten en andere opleidingen. De instelling bestaat uit heel veel takken. Er werken een aantal mensen die zelf ooit als jongeren geholpen zijn en er werken vooral ook heel veel social workers. Terwijl er eigenlijk maar een iemand ook daadwerkelijk als social worker werkt. Hij is dan ook mijn stagebegeleider.

Dag 1, maandag: Kennismaking
Vandaag was vooral een dag van kennis maken met de werknemers en de werkplek. Ik mocht lekker om 10 uur beginnen ipv 9 uur. Meteen hadden we een vergadering van 1,5 uur!! Deze ging voornamelijk over hoe te vergaderen, vraag me af of dat in Nederland ergens op die manier bestaat. Ik denk dat ik daar toch echt een cultuur verschil tegen ben gekomen. Daarna hebben we nog even na gepraat op 'ons' kantoor. Ik zit samen met mijn stagebegeleider, een werkneemster van carreer guidance en met Liz een Amerikaanse studente op een kamer. En heb lekker mijn eigen bureau! Hoe leuk is dat :)
Verder hebben we het vooral veel gehad over wat ik daar kon verwachten. En uitleg over de organisatie, hoe het in elkaar zit, maar ook hoe social work in de organisatie te werk gaat.
En ja, waarom niet meteen aan de slag. Ik kon meteen wat cliënten gaan bellen om afspraken te maken voor de volgende dag. Spannend hoor, zo net op je eerste dag.

Dag 2, dinsdag Township
Vandaag samen met mijn stagebegeleider de cliënten in de townships bezoeken! Zoals misschien wel bekend voor jullie, ik ben social worker, en heb dus geheimhoudingsplicht. Ik kan daarom niet in gaan op mijn cliënt contacten.
Maar wel op de township!
Ten eerste, het is groot, heel groot. Het is niet een klein stukje, nee van waar wij naar de ECD (school voor 0-5 jaar) reden die midden in Philippi ligt koste zeker 20 minuten. Misschien dat dat de omvang al een beetje beschrijft. En de huizen zijn zo verschillend, van slechts bestaan uit 5 golfplaten tot aan wat stevigere grotere houten huizen. Maar ze zijn klein, krakkemig en zeker zeker niet bewoonbaar volgens Nederlandse standaard. Maar ik ben dan ook in Zuid-Afrika. Ik was niet zo zeer geschokt door de omstandigheden, omdat dit was wat ik had verwacht. Ik heb me wel verbaasd over hoe geaccepteerd het oogt door de regering. De grote wegen in de township zijn geasfalteerd, de scholen zijn wat 'mooiere' gebouwen. Er staat ineens een politieacademie, een gigantisch stevig bakstenen gebouw. Tussen de huizen die na een windstoot (helaas letterlijk) om waaien. Maar ook staan er stoplichten bij sommige kruispunten, daar waar veel van de mensen geen eens water en een wc hebben. Het is bizar om te zien dat de regering blijkbaar geïnvesteerd heeft in de infrastructuur, maar niet heeft geïnvesteerd in de mensen.
Hier en daar staan wel wat openbare toiletten. Iets wat noodzakelijk is, want ik heb nog niemand ontmoet of gehoord die wel sanitaire voorzieningen had in zijn huis in de township.
Maar naast wat het oog in de township ziet, is het ook belangrijk om de mensen te zien. Er staan zeker guur ogende mannen in de straten, die ik liever niet tegen zou willen komen als ik allen was. Maar er zijn ook kinderen aan het spelen en rennen en voetballen. Vrouwen die de was ophangen en aan het zingen zijn. En mannen die de stoep vegen en hun huis proberen op te bouwen. Kortom, deze mensen maken er het beste van. En ze zijn heel aardig, vriendelijk en zelf optimistisch. Niet allemaal, maar wel veel. En dat is iig een goed iets.

Na de township had ik een afspraak met een collega over een aantal projecten. Ze heeft mij gevraagd om een sociale kaart te maken van de tonwships waar SAEP werkt. Want er is geen overzicht van de instellingen en organisaties waar naar doorverwezen kan worden of waar kennis gehaald kan worden. Daarnaast heeft ze gevraagd of ik mee wil werken aan een project dat ze gaan opzetten. We gaan een training maken en geven in alle ECD centres (50 in totaal) in de township aan de begeleiders daar over kindermisbruik en mishandeling. Een erg interessant project, waar ik zeker aan mee wil werken!

Dag 3, woensdag Mijn project
Vandaag ben ik gestart met het maken van de sociale kaart. Veel informatie verzamelen en gegevens zoeken die er wel al zijn. Genoeg te doen! En gaan lunchen met Liz, lekker pizza eten voor 3 euro! Jammie :) Ook heb ik mijn eerste gesprek gehad met mijn eerste cliënt. En heb ik een aantal telefoontjes gepleegd met de onmogelijke Zuid-Afrikaanse 'departments'. Een bureaucratie, doorverbonden, tegen geschreeuwd worden, opgehangen worden, weer doorverbonden worden. En uiteindelijk nog niets weten. En ik maar denken dat dat in Nederland erg is..

Dag 4, Vergaderingen
's ochtends met Liz zitten kletsen over de verschillen tussen Amerika, Nederland en Zuid-Afrika die ons zijn opgevallen. Daarna was het vergadertijd. De eerste vergadering ging over het 'bridging year-project' dit is een groep jongeren. Die bij SAEP les krijgt en bijscholing krijgt om zo de stap tussen het slechte onderwijs dat ze in de townships hebben gekregen te overbruggen en ze zo handvatten te geven om zich op de universiteit te redden. Leuk om bij de vergadering te zijn, en zo meer te weten te komen over wat SAEP doet.
Daarna hadden we een vergadering over Special support, alle dingen die zijn opgevallen. Die voornamelijk met individuele gevallen te maken hebben. En bespreken wat daaraan gedaan kan worden, en wie wat gaat doen.
Vervolgens tijd om te gaan lunchen, nu naar een ander barretje vlakbij onze stage, weer samen met Liz. En een heerlijke panini-achtig broodje gegeten, uiteraard met mozzarella Jannet! De rest van de middag verder gewerkt aan de sociale kaart.

Dag 5, Tonwship
Vandaag weer naar de township toe! En ik had nog niet gezegd dat je daar behoorlijk op je hoede moet zijn, dus bij deze! Ten eerste zitten de auto deuren altijd op slot tijdens het rijden. Ten tweede, nooit met de auto ergens stil blijven staan en gaan wachten op iemand, meteen de school of het huis in gaan. Je wil niet lang op straat blijven staan. En dit geldt extra voor vrouwen en blanken. Kortom, ik val precies in de goede categorieën ;) Maar denk niet meteen dat het gevaarlijk is. Je moet gewoon weten wat je doet daar, en vooral geen dingen doen als je ergens aan twijfelt. Je hebt zelf in de hand of het veilig is. De misdaad in Philippi is extreem hoog, maar niet georganiseerd. Het is 'oppurtunistic crime'. Kortom zien ze je telefoon of je camera of je portemonnee dan neem je een onnodig risico.
Dus ja, je moet opletten!
Bijvoorbeeld mijn stagebegeleider, hij wilde even opzoeken welke locatie ECD we moesten. En zat met zijn smartphone te zoeken, we reden toen in de auto. Ineens zei hij oh nee snel weg doen. En gooide hem haast half weg. Naast me zag ik wat jongeren iets timmeren met hamers. Echter blijkt het nu zo te zijn, dat het gebeurt dat bij rijdende auto's de ruiten worden ingetikt om zo objecten te stelen die ze zien. Kortom weer dat oppurtunistic crime'. Laat je niets zien, dan doen ze ook niet de moeite. Maar het blijft een raar idee al met al.
Voor het eerst zag ik in de township ook politie! Een stuk of 10 te paard. En niet die paardjes die we hebben in Nederland. Nee van die reusachtige boeren paarden, als die tegen je aan lopen weet je zeker dat je naar het ziekenhuis kan. Ik zei tegen mijn stagebegeleider dat ik nog nooit politie had gezien hier, of ze hier vaker surveilleren. De vrouw bij ons wist echter te melden dat er een halfuur geleden een gangwar was geweest in de straat en dat ze er daarom stonden. Wat een bizar idee! En dat terwijl we bij een ECD centre waren.
Toen we het ECD centre in liepen (het plein is altijd omgeven van een hek dat op slot zit) kwamen een hele groep kinderen op ons afrennen. Ze wilde allemaal highfives en vooral heel vaak en heel veel knuffels. Wat een schatjes zeg!! Op zo'n moment weet ik weer waarom ik hier social work wilde doen. Omdat ik deze kinderen wil helpen een beter toekomst te krijgen. Het is niet eerlijk welke start ze hebben van hun leven, maar we kunnen ze in ieder geval een handje helpen!
Na het township bezoek ben ik weer gaan lunchen met Liz. Een heel groot bord vol met nacho's kaas en tomaat. Het was lekker, maar niet zo lekker als bij Xochimilco! Na de lunch gaven de bridging year scholieren een presentatie over hun onderzoek van milieuvervuiling. Leuk om te zien waar zij mee bezig zijn en hoe ze presenteren. Bedenk wel dat de reden dat deze studenten zo'n achterstand hebben is omdat alles in het Engels moet. Stel je voor dat wij rekenen en wiskunde in het Engels moesten leren, terwijl dat niet onze moedertaal is. Niet meer dan logisch dat ze een achterstand hebben dan toch!
Daarna ben ik gaan overleggen met degene die mij de opdracht had gegeven de sociale kaart te maken. Ik heb weer wat input en heb zeker volgende week weer genoeg te doen!